شلمچه بوديم!
بي سيم زديم به حاجي كه : پس اين غذا چي شد؟ خنديد وگفت : كمكم آبگوشت مي رسه! دلمون رو آب نمك زديم براي يه آبگوشت چرب وچيلي ،كه يكي از بچه ها داد زد : اومد! تويوتاي قاسم اومد! خودش بود. نويوتا درب وداغون اومد وروبرومون ايستاد. قاسم زخم وزيلي پياده شد. ريختيم دورش  وپرسيديم : چي شد؟ گفت تصادف كرده ام!
_غذا كو؟ گفت «جلو ماشينه»
در تويوتا رو به زور باز كرديم وقابلمه آبگوشتو برداشتيم.نصف آبگوشتها ريخته بود كف ماشين ودور قابلمه. با خوشحالي مي رفتيم كه قاسم از كنار تانكر آب داد زد : نخوريد! نخوريد! داخلش خورده شيشه  است. با خوش فكري مصطفي رفتيم يه چفيه ويه قابلمه ديگه آورديم وآبگوشتها رو صافكرديم.خوشحال بوديم ومي رفتيم طرف سنگر كه دوباره گفت : نبريد!نبريد! نخوريد! گفتيم: صافشون كرديم گفت: خواستم شيشه ها رو در بيارم ، دستم خوني بود چكيد داخلش...
همه با هم گفتيم : آ ه ه ه!! مرده شورت رو ببرند! قاسم! وبعد ولو شديم روي زمين. احمد بسته ي نون رو با سرعت آورد وگفت: تا براي نونها مشكلي پيش نيومده بخوريد! بچه ها هم مثل جنگ زده ها حمله كردند به نونها!

شلمچه بوديم! قيصري گفت : همه جورش خوبه ! 
صالح گفت : نه اسير شدن بده!
هركس چيزي گفت تا رسيد به شيخ اكبر. دستاشو بالا برد وگفت :خدايا !همه اش خوبه ولي من نمي خوام توي توالت شهيد يا مجروح بشم! نزديك اذان ظهر بود كه رفتيم براي تجديد وضو. دور تانكر آب ايستاده بوديم ،حرف مي زديم ووضو مي گرفتيم كه خمپاره اي پشت توالت منفجر شد وتوالتو ريخت رو هم. هاج وواج، نگاه به گردو غبار انفجار مي كرديم.كه صداي جيغ وداد كسي بلند شد. دويديم طرف صدا. صداي شيخ اكبر بود. از زير گونيا وچوباي خراب شده توالت داد مي رد ومي گفت : آهاي مُردم! بياييد كمك : نه!نه! نياييد كمك . من لُختم! خاك به سرم شد. همه جام پر از تركش شده. از خنده ريسه رفتهبوديم وشيخ اكبر لُخت وزخمي رو از زير گونيا مي كشيديم بيرون. كه داد زد: نامردا ! نگاه نكنيد ! مگه نمي دونيد من نامحرمم! خاك بر سرتان كنند!
هنوز حرفش تموم نشده بود كه ديگه نتونستيم ببريمش . شيخ اكبر ولو كرديم رو زمين وحالا نخند وكي بخند. ما مي خنديديم وشيخ اكبر، دم از نامحرمي مي زد. جيغ وداد مي كرد كه امدادگر از راه رسيد ورفت طرفش. شيخ اكبر گفت : نيا! كجا مياي؟!. امدادگر گفت : چشماتو ببند تا خجالت نكشي ! وبعد نشست كنارش.

بس كه آتيش سنگين شد. ديگه نمي تونستيم خاكريز بزنيم. حاجي گفت : بلدوزرها رو خاموش كنيد بذاريد داخل سنگرها تابريم مقر. هوا داغ بود وتركش  كُلمن آبو  سوراخ كرده بود. تشنه وخسته وكوفته سوار آمبولانس شديم ورفتيم . به مقر كه رسيديم ساعت دو نصف شب بود. ازآمبولانس پياده شديم ودويديم طرف يخچال. يخچال نبود. گلوله اي خمپاره صاف روش خورده بودُ وبُرده بودش تو هوا. دويديم داخل سنگر،تاريك بود فقط يه فانوس كم نور ، آخر سنگر مي سوخت. دنبال آب مي گشتيم كه پيرمرادي داد زد : پيدا كردم! وبعد پارچ آبي رو برداشت تكونش داد. انگار يخي داخلش باشه صداي تلق تلق كرد .گفت: آخ جون ! وبعد آبو سرازير گلوش كرد .مي خورد كه حاج مسلم-پيرمردمقر-از زير پتو چيزي گفت: كسي به حرفش گوش نداد. مرتضي پارچو كشيد وچند قُلُب خورد. به رديف همه چند قُلُب آب خورديم. خليليان آخري بود .ته آبو سر كشيد. پارچو تكون داد وگفت: اين كه يخ نيست. اين چيه؟ حاج مسلم آشپز سرشو از زير پتو بيرون كرد وگفت: من كه گفتم اينا دندوناي مصنوعي منه! يخ نيست. اما كسي گوش نكرد. منم گفتم گناه دارن بذار بخورن! هنوز حرفش تموم نشده بود كه همه با هم داد زديم ! واي!؟ واز سنگر دويديم بيرون. هر كسي يه گوشه سرشو پائين گرفته بود تاآبها رو برگردونه! كه احمد داد زد: مگه چيه! چيز بدي نبود ! آب دندونه! اونم از نوع حاج مسلمش! مثل آبنبات. اصلاً فكر كنيد آب انجير خورده ايد.

شلمچه بوديم!
حاجي گفت :بايد جاده تموم بشه. ساعت 10 شب بود كه كارمون تموم شد. هوا شرجي بود وگرم. كار كه تمام شد بلدوزرها رو گذاشتيم داخل سنگر ها. سوار ماشينها  شديم وراه افتاديم. من نشستم جلو آمبولانس . ماشين سرعت داشت وباد تندي مي وزيد داخل ماشين. پارچي جلو پايم بود. دست كردم داخلش پر از خاكشير خشك بود .
مُشتم رو پر مي كردم مي گرفتم دم پنجره. باد خاكشيرها رو مي پاشيد به صورت بچه ها. هرازگاهي يكي از بچه ها مي گفت: عجب گردو خاكيه! لامصب باد با خودش شنم مي آره! پارچ خاكشير رو تا ته گرفتم جلو پنجره وبه روي خودم هم نمي آوردم تا رسيديم به مقر. آخرين دقيقه هاي دعاي كميل بود. صداي گريه بچه ها مقر رو پر كرده بود. دويديم داخل سنگر تا ما هم گريه اي بكنيم وثوابي ببريم. لامپها خاموش بود. گوشه اي رو پيدا كرديم و دور هم نشستيم. تا اومديم جا خوش كنيم وبا بچه ها هم ناله بشيم دعا تموم شد. بلند شدند. سلامي به ائمه اطهار  دادند وبرق ها رو روشن كردند. هنوز برق روشن نشده بود كه همگي هاج وواج به همديگه نگاه مي كرديم واز هم مي پرسيديم چرا به ما مي خندند؟ حاجي آمد جلوتر دست مرا گرفت وگفت: محسن! پس چرا تو با خاكشير وضو نگرفته اي؟ دوباره صداي خنده سنگر رو پر كرد ومنم مثل يخ وا رفتم.

شلمچه بودیم!

آتش دشمن سنگین بود و همه جا تاریک تاریک.بچه ها همه کپ کرده بودند به سینه ی خاکریز.دور شیخ اکبر نشسته بودیم و می گفتیم و می خندیدیم که یکدفعه دو نفر اسلحه بدست از خاکریز اومدند پایین و داد زدند:(الایرانی !الایرانی!)و بعد هرچی تیر داشتند ریختند تو آسمون.نگاهشون می کردیم که اومدند نزدیک تر و داد زدند:(القم القم بپر بالا)صالح گفت:( ایرانی اند... بازی در آوردند!)عراقی با قنداق تفنگ زد به شانه اش و گفت:(السکوت الید بالا)نفس تو گلوهامون گیر کرد.شیخ اکبر گفت:نه مثل اینکه راستی راستی عراقی اند....خلیلیان گفت صداشون ایرانیه....

یه نفرشون چند تیر شلیک کرد و گفت:(روح!روح!)دیگری گفت:اقتلو کلهم جمیعا...خلیلیان گفت:بچه ها می خوان شهیدمون کنند.و بعد شهادتین رو خوند.دستامون بالا بود که شروع کردن با قنداق تفنگ ما رو زدن و هلمان دادند که ما رو ببرندسمت عراقی ها.همه گیج و منگ شده بودیم و نمی دونستیم چیکار کنیم که یکدفعه صدای حاجی اومد که داد زد:(آقای شهسواری !آقای حجتی !پس کجایین؟!)هنوز حرفش تموم نشده بود که یکی از عراقی ها کلاشو برداشت.رو به حاجی کردوداد زد :بله حاجی !بله ما اینجاییم!....حاجی گفت اونجا چیکار می کنین ؟گفت:(چندتاعراقی مزدور دستگیر کردیم)و زدند زیر خنده و پا به فرار گذاشتن....

شلمچه بوديم!
شيخ اكبر گفت : امشب نميشه كار كرد . مي ترسم بچه ها شهيد بشن . تو تاريكي دور هم ايستاده بوديم وفكر مي كرديم كه صالح گفت: يه فكري! همه سرامونو برديم توي هم. حرف صالح كه تموم شد زديم زير خنده وراه افتاديم. حدود يه كيلومتر از بلدوزرها دور شديم. رفتيم جايي كه پر از آب وباتلاق بود. موشي هم پيدا نمي شد. انگار بيابون ارواح بود. فاصله مون با عراقيا خيلي كم بود. اما هيچ سروصدايي نمي اومد. دور هم جمع شديم . شيخ اكبر كه فرماندمون بود. گفت يك دو سه هنوز حرفش تموم  نشده بود كه صداي دوازده نفرمون زلزله اي بپا كرد. هر كسي صدايي از خودش درآورد. صداي خروس ،سگ ، بز، الاغ و .. . 
چيزي نگذشته بود كه تيربار وتفنگاي عراقيا به كار افتاد. جيغ ودادمون كه تموم شد پوتينارو گذاشتيم زير بغلمون ودويديم طرف بلدوزرها ! ما مي دويديم وعراقيا آتيش مي ريختند. تا كنار بلدوزرا يه نفس دويديم. عراقيا اونشب انگار بلدوزرا رو نميديدند. تا صبح گلوله ها شونو تو باتلاق حروم كردند و ما به كيف وخيال آسوده تا صبح خاكريز زديم .

« چهارده پانزده سال بیشتر نداشت . جبهه که آمد بیشتر مواقع دست راستش را روی سینه می گذاشت . طوری که انگار داشت به کسی ادای احترام می کرد . علتش را نمی گفت ؛ حتی به من که برادر بزرگترش بودم . اما این اواخر گویا نظرش عوض شده بود ! آخرین باری بود که همدیگر را دیدیم . لا به لای صحبت هایش گفت : روزی که به جبهه آمدم تازه خودم را شناختم . چیزهایی که این جا دیدم و می بینم فکر می کنم هیچ جای دنیا پیدا نشود . من همیشه احساس می کنم " آقا " پیش رویم است . به همین جهت دست راستم را برای احترام روی سینه دارم . دست چپم را نذر حضرت عباس ^{علیه السلام}کردم و تا پای رفتن دارم در جبهه می مانم . . .

شنیدم موقع عملیات ، مردانه جنگید . ناگهان گلوله توپی آمد و کنارش منفجر شد . بعد از دو سال جنازه اش را آوردند . با دیدن جنازه اش شگفت زده شدم . دست راست مهدی روی سینه اش بود . دست چپ و دو پایش هم قطع شده بود . »

خاطره ای از شهید مهدی نجف زاده . کتاب قمقمه های خالی اثر ذبیح الله ذبیحی

دژبانی جلوی تویوتا را گرفت وداخلش رو نگاه کرد. نگاهی به راننده تویوتا کرد یه نگاه هم به شیخ اکبر که کنار راننده نشسته بود وگفت : این بچه رو کجا می بری .تا راننده خواست چیزی بگه شیخ اکبر رو کشید بیرون وگفت بچه بردن ممنوع.راننده گفت بابا این فرمانده است. بله چی گفتی ؟ و بعد گفت کارتت ؟ شیخ اکبر کارتشو نشان داد. گفت : جرمت بیشتر شد. برای بچه کارت جعلی درست کردید ؟ چند قنداق تفنگ زد به شونه های شیخ اکبر و هلش داد داخل کیوسک. راننده ونگهبان با هم بگو مگو می کردند. که فرمانده نگهبان رسید و پرسید: چی شده ؟ ماجرا را که براش گفتند رفت و در کیوسک رو باز کرد. شیخ اکبر روکه دید داد زد: این که شیخ اکبر خودمونه . فرمانده گردان بلدوزریها. بعد مثل فیل وفنجون رفتند تو بغل هم . نگهبان هاج و واج نگاهشون می کرد و چیزی نمونده بود که دو تا شاخ رو سرش سبز بشه .

---------------------------------------------------------------------------------------

آهای کفشامو کجا می بری